Naast reguliere vrachtkosten bestaat een offerte of factuur voor zeevrachtzendingen ook uit een aantal toeslagen. Dit zijn de meest voorkomende toeslagen voor zeevracht en hun betekenissen.
Deze toeslagen kunnen variëren op basis van verschillende factoren en aanzienlijke invloed hebben op de uiteindelijke kosten van een zeevrachtzending.
De Bunker Adjustment Factor (BAF) is van toepassing op de vrachtkosten voor zeevracht en wordt berekend op basis van de brandstofkosten die worden gemaakt bij het vervoeren van goederen over zee. Deze toeslag is bedoeld om de schommelingen in brandstofkosten voor containerschepen te dekken. De BAF kan worden berekend als een vast bedrag per container of als een percentage van de vrachtkosten.
De Currency Adjustment Factor (CAF) is een toeslag die wordt toegevoegd aan de vrachtkosten voor zeevracht. CAF is bedoeld om rederijen te beschermen tegen de financiële risico’s die gepaard gaan met schommelingen in de valutakoersen. In de meest voorkomende gevallen wordt deze toeslag berekend als een percentage van de vracht.
De General Rate Increase (GRI) is een toeslag op zeevrachtkosten die wordt toegepast om algemene kostenstijgingen in de scheepvaartindustrie te dekken. De GRI-toeslag wordt bijna altijd uitgedrukt als vast bedrag per container. Deze toeslag wordt periodiek aangekondigd en toegepast door rederijen en kan variëren afhankelijk van vaarroutes en handelsgebieden.
De Low Sulphur Fee (LSF) is een toeslag op zeevrachtkosten die is ontstaan als gevolg van strengere milieunormen voor de uitstoot van zwaveloxide in de scheepvaartindustrie. Deze milieunormen vereisen dat containerschepen gebruik maken van brandstof met een lager zwavelgehalte om de luchtkwaliteit te verbeteren. De extra kosten van deze brandstof worden door rederijen aan klanten doorberekend via deze toeslag. De berekening kan variëren, maar betreft meestal een vast bedrag per TEU (Twenty-foot Equivalent Unit).
De Piracy Risk Surcharge (PRS) is een toeslag op zeevrachtkosten die wordt toegepast op routes waar er een verhoogd risico op piraterij is, met name in sommige delen van de wereld, zoals de Golf van Aden en de Indische Oceaan. Rederijen voeren extra beveiligingsmaatregelen uit, om de veiligheid van de bemanning en vracht te waarborgen. De kosten van deze beveiligingsmaatregelen worden als Piracy Risk Surcharge aan klanten doorberekend. De berekening kan variëren en kan een vast bedrag per TEU (Twenty-foot Equivalent Unit).
De Peak Season Surcharge (PSS) is een toeslag op zeevrachtkosten die wordt toegepast tijdens periodes van veel vraag én congestie in de zeevrachtsector. Deze toeslag is bedoeld om rederijen te helpen omgaan met extra operationele kosten en om de beschikbaarheid van ruimte en diensten te reguleren wanneer de vraag groter is dan het aanbod. De berekening van de PSS kan variëren en wordt meestal uitgedrukt als een vast bedrag per TEU (Twenty-foot Equivalent Unit).
De War Risk Surcharge (WRS) is een toeslag op zeevrachtkosten die wordt toegepast tijdens periodes van verhoogd risico op oorlog of politieke instabiliteit in bepaalde regio's of vaarroutes. Deze toeslag wordt geactiveerd als er specifieke bedreigingen of conflicten zijn die de veiligheid van scheepvaart in gevaar brengen. De kosten van extra beveiligingsmaatregelen, zoals het inzetten van bewapende beveiligingspersoneel, worden via deze toeslag aan klanten doorberekend. De berekening van de War Risk Surcharge kan variëren en wordt meestal uitgedrukt als een vast bedrag per TEU (Twenty-foot Equivalent Unit).
Het CBAM (Carbon Border Adjustment Mechanism) is een initiatief van de Europese Unie en betreft een invoerbelasting die van toepassing is op de import van bepaalde goederen in de EU. Dit moet ervoor zorgen dat ook geïmporteerde goederen aan de EU-klimaatdoelstellingen voldoen. Dit gebeurt door de heffing van CO2-emissies. Het vereist dat importeurs van bepaalde goederen zogenaamde CBAM-certificaten kopen om de uitstoot tijdens de productie van de goederen te compenseren.
Het EU Emissiehandelssysteem (ETS) is van toepassing op zeevrachtzendingen. Dit systeem, gebaseerd op het 'cap and trade'-principe, stelt een bovengrens aan de totale hoeveelheid bepaalde broeikasgassen die mogen worden uitgestoten door bedrijven binnen de EU. Binnen deze grens kunnen ondernemingen emissierechten ontvangen of kopen en onderling verhandelen. Sinds 2024 is dit ook op de zeevracht sector van toepassing. De kosten hiervoor worden door rederijen en expediteurs in principe doorbelast de berekening kan variëren, maar betreft meestal een vast bedrag per TEU (Twenty-foot Equivalent Unit).
